روز گذشته خبری روی خروجی برخی سایتها قرار گرفت که مرا به یاد خاطره ای انداخت که شاید مرور آن خالی از لطف نباشد:

جام جهانی 1994 آمریکا اولین مسابقات از جامهای جهانی بود که بصورت مستقیم از تلویزیون کشورمان پخش شد و به همین دلیل جذابیت خاصی برای تماشاچیان جعبه جادویی در این مرز و بوم داشت، از نظری هم اتفاقات تاثربرانگیزی در طول برگزاری مسابقات رخ داد که انسان را به تامل وامیداشت مثل قتل «اسکوبار» مدافع تیم کلمبیا پس از بازگشت به کشورش بعلت توپی که به اشتباه درون دروازه خودی جای داده بود یا مرگ یکی از تماشاچیان طرفدار تیم آرژانتین بر اثر فشار عصبی و ایست قلبی وی پس از باخت تیم کشورش به بلغارستان و ... .

به هرحال آن جام نیز با تمام وقایع تلخ و شیرینش پایان یافت و میزگردی با موضوع بررسی اثرات و نتایج پخش مستقیم بازیهای فوتبال از شبکه یک سیما به روی آنتن رفت. خوب به یاد دارم که 7 الی 8 کارشناس در آن میزگرد حضور داشتند که غالب آنها بر مثبت بودن این موضوع اتفاق نظر داشتند لکن جناب آقای دکتر منافی معاون ریاست جمهوری وقت بر این عقیده بود که بالا بردن تب فوتبال بدون کنترل آن موجب زیاد شدن جو شور و هیجان زاید الوصف و کنترل ناپذیری در بین جوانان خواهد شد که مضرات آن گریبانگیر تماشاچیان، فوتبال و حتی جامعه خواهد بود، حال بگذریم از این موضوع که کارشناسان حاضر در برنامه مزبور با مزاح یا بصورت جدی بااین نظر مخالفت می کردند.

اکنون که 16 سال از آن برنامه می گذرد بهتر میتوان واقعیات و اثرات میدانی هشدارهایی را که آن زمان جناب دکتر منافی بیان میکردند در جامعه لمس کرد. متاسفانه بارها و بارها شاهد شکستن صندلی در ورزشگاه ها توسط تماشاچایان معترض به نتیجه بازی بوده ایم که حتی در آخرین مورد آن یعنی بازی تراکتورسازی تبریز و استقلال تعجب سرمربی پرتغالی تیم ملی کشورمان را نیز به همراه داشت، یا استفاده از الفاظ رکیک در بین تماشاچیان و اعمال غیراخلاقی برخی بازیکنان را می توان به عنوان نمونه های کوچکی از آنها بیان کرد.

اما تاسف بارترین آنها مربوط به خبری است که ابتدای نوشتار به آن اشاره کردم یعنی «خبر مرگ یکی از تماشاچیان طرفدار پرسپولیس بر اثر هیجان ناشی از به ثمر رسیدن گل سوم و پیروزی بخش این تیم در مقابل  استقلال!» و نیز «مرگ یک خانم عابر در جشن شادی طرفداران پرسپولیس»که البته اولین مورد نبود لیکن امیدوارم که آخرین آنها باشد.

برای مطالعه متن خبر  اینجا و اینجا کلیک کنید

حال باید گفت چه کسی مقصر اصلی این فاجعه است؟ صدا و سیما بدلیل ایجاد جو کاذب در بین تماشاچیان؟ مسئولین اجرایی فدراسیون فوتبال و لیگ برتر؟ مطبوعات که در اکثر اوقات با تیترهای آنچنانی نقش آتش بیار معرکه را بازی می کنند؟ یا خانواده ها؟ یا حتی خود قربانی؟!

براستی چه کسی مقصر است؟ آیا فوتبال در زندگی انسان تا این میزان تاثیرگذار است که جان انسانها به ناچیز ترین قیمت در برابر آن قربانی شود؟! این جوان عزیز و عزیزان دیگری که هریک شاید بصورتهای دیگری از این جو کاذب حاکم بر جامعه ورزشی ضربه می خورند قربانی چه ارزشی شده اند؟

 

بنده مخالف ورزش نیستم بلکه به تاثیر ورزش صحیح در زندگی هر انسانی واقفم و آن را برای هر انسانی لازم میدانم، اما ارزش و کرامت و جان انسانها فراتر از رنگ لباس تیم ها می دانم. جایگاه و شأن انسان والاتر از آن است که ورود توپ به دروازه تیم حریف یا خودی همچون تیری بر قلب وی نشسته و آن را از تپش بازدارد.

به امید روزی که ورزش بیش از آنکه در خدمت بنگاه های پول ساز و عوامل پشت پرده آن باشد به سلامتی افراد جامعه بیانجامد.